Arriba!

De afgelopen twee weken waren elkaars uitersten: mijn eerste werkweek was ontzettend frustrerend en de afgelopen week was als een droom. Ik zal in deze blog proberen te vertellen hoe dat komt.

Doucement doucement
Eerste werkdag, daar gaan we dan! Blouse en hakken aan, laptop mee: vol verwachting klopt ons hart. Het kantoor bevindt zich in twee donkere ruimtes in een soort kantoorflat. Na een ontvangst met het team, dat zonder computers of internet lijkt te werken, racen we mee met de directeur naar een afspraak. Of nee, we wachten daar op de gang tot de afspraak klaar is. Zo gaat het ook de rest van de week: steeds weer nieuwe verwachtingen die op totaal andere wijze worden ingelost. En ondertussen moeten we wachten zonder te weten waarop of waarom, maken we kennis met een team dat alleen werkt als de baas af en toe eens langskomt en wordt (pro-) activiteit gedemotiveerd door talloze in onze ogen inefficiënte handelingen en miscommunicaties. Ai ai, dat cold turkey afwachten en onthaasten valt me erg zwaar. We zouden zoveel meer kunnen doen, we hebben zoveel meer in onze mars dan het passief gehoorzamen van een autoritaire baas! Gelukkig kan ik mn ervaringen delen met mn twee medestagiaires Diana (Mexicaanse) en Tiana (Nigeriaanse) en vormen we met z'n drieën een goed team. Teamleus: "Arriba! Il faut continuer pour atteindre la victoire." En dus kijken we stapje voor stapje 'calme-toi, doucement doucement' wat mogelijk is en proberen we ons aan te passen aan de andere manier van werken hier. Wat deze eerste week toch vooral inhoudt dat we veel op de gang wachten bij afspraken van Dr. Karamoko, plannen maken waar niets mee wordt gedaan en proberen te begrijpen hoe het team het toch uithoudt met een baas die om het minste of geringste woedend naar ze uitvalt. Het weekend gelukkig alle spanning tot in de late uurtjes van me af kunnen dansen. Het lukt al best aardig, die Afrikaanse swing.

Entretien d'embauche
Afgelopen week begint gelukkig beter: ik heb voor elkaar gekregen dat ik toch, zoals me in NL was beloofd, in huis kan komen bij Wilfried, mijn contactpersoon bij AIESEC. Hij woont om de hoek bij ARIEL Assistance, dus  kan ik lopen naar mn werk :) Ik heb zelfs mn eigen kamertje, een luxe na tot nu toe steeds kamer en bed te hebben gedeeld! En: hier hebben ze gelukkig wel een werkende wc en (koudwater-) douche. Ik voel me erg verwend. Ook om de hoek: een internetcafé alias business center met verrassend uitstekende service. Wanneer ik vertel een sollicitatiegesprek te gaan voeren via Skype bieden ze me pardoes de kamer van de directeur aan. Jaja! Gedurende vijf uur zwoeg ik me via een glasheldere Skypeverbinding in een rustig hok door een pittige business case en drie energieke gesprekken met verschillende partners en adviseurs van strategisch adviesbureau AEF in Utrecht. Wat een ervaring! Uitgeput droom ik daarna weg in mn eigen Afrikaanse kamertje, om vervolgens wakker gebeld te worden met goed nieuws: 1 september kan ik beginnen! Hoe het me gelukt is en wat ik precies ga doen daar? Dat is een verhaal dat een andere keer verteld moet worden. Ondertussen probeer ik te beseffen dat het echt waar is en vier ik glimmend feest met alle lieve mensen hier om me heen ('Dieu m'a entendu merci'), veel Number Ones en verse mango's en dit weekend een eerste reisje met alle AIESEC'ers hier incl. Birthday Beach Party in Assinie. Deze week kan niet op!

Filmpje
Een kleine impressie van een zondagmiddag in Marcory, Abidjan:
https://www.youtube.com/watch?v=QK0h6ssuOvc

Fotos
De eerste foto's zijn inmiddels te vinden op Facebook:
http://www.facebook.com/speeltviool/media_set?set=a.10151679927502822.1073741825.660147821&type=3